اگر پُست‌های ما رو درباره سرگذشت مجلس خوانده باشید، می‌دانید که به یک ماده واحده رسیدیم که در آن مجلس شورای ملی به نام سعادت ملت ایران، انقراض سلطنت قاجار را اعلام کرده بود و از این طریق حکومت موقتی را در حدود قانون اساسی و قوانین موضوعه مملکتی به شخص رضا شاه پهلوی واگذار می‌کرد، اما این ماجرا به کجا کشید و چه اتفاقاتی پس از آن در مجلس شورا رخ داد؟
این سوالی است که در ادامه بصورت کاملا مختصر به آن پاسخ می‌دهیم.
پس از گذشت چند روز در دهم آبان ماه سال 1304 رضاخان پهلوی را تا زمان تشکیل بی‌درنگ مجلس موسسان به ریاست حکومت موقتی برگزیدند و بنا بر تصمیم مجلس از پشتیبانی شدید ملی‌گرایان، تجددخواهان، سوسیالیست‌ها، و امرای ارتش برخوردار بودند.
این وضعیت تا آذرماه ادامه داشت و در نهایت مجلس موسسان با اصلاح چهار اصل از اصول متمم قانون اساسی، سلطنت دائمی ایران را به رضاخان و اعقاب ذکور او واگذار کرد و بالاخره رضاخان پهلوی در روز چهارم اردیبهشت ماه سال 1305 به عنوان پادشاه ایران رسما تاجگذاری کرد.
مجلس شورای ملی نیز در پی‌ضربه‌های متعدد ناشی از مداخلات دولت نتوانست، نظام پارلمانی را تحقق بخشیده و به حذف شخصیت‌های کارآمد ی همت گمارد، اما در عوض و به جای آن‌که در تامین اصول و آزادی‌های مدنی و مصرح در قانون اساسی گام عملی بردارد، به تحکیم قدرت شاهانه پرداخت. 
در پی وقوع این اتفاقات توازن ی موجود میان قوای سه گانه از بین رفت؛ بدین معنا که دیگر نه در مجلس اقلیت و اکثریت معناداری وجود داشت و نه بیمی برای استیضاح از قوه مجریه.
برخلاف دوره پیشین مجلس صورت مذاکرات آن بسیار خلاصه شده بود و این فرمان‌برداری مجلس در نیمه دوم پادشاهی رضاخان پهلوی به اوج خود رسید.
اگر بخواهیم مثالی برای توضیح بیشتر این موضوع بزنیم باید بگوییم؛ در هیچ یک از نشست‌های مجلس در زمان ریاست محتشم‌السلطنه، حتی یکی از نمایندگان کلمه یا جمله انتقادی به زبان نیاورد و جلسات مجلس درست همانند یک سرباز خانه برگزار می‌شد و هر لایحه در دستور کار قرار می‌گرفت و در نهایت بی‌چون و چرا به تصویب می‌رسید. 
از این رو و در نتیجه این اعمال ت وجود چند دوره مجلس فرمایشی بود و تا پایان دوره سیزدهم مجلس که انتخابات آن مقارن با استعفای رضاخان به اتمام رسیده بود، ادامه پیدا کرد.
درباره این سایت